Nieuw Zeeland

Lieve allemaal,

Welkom in sprookjesland! Het zou een goed welkomstbord voor het vliegveld van Auckland zijn geweest want zo kunnen we Nieuw Zeeland misschien nog wel het beste omschrijven. Alles wat we tot nu toe over het landschap van Nieuw Zeeland gehoord hebben blijkt waar te zijn: idillisch, ruig en prachtig.
Maar goed, laten we eerst maar eens bij het begin beginnen.

Nieuw Zeeland is verdeeld in twee eilanden, het noorder en zuider eiland, die alleen middels een veerboot met elkaar in verbinding zijn. De hoofstad, Auckland, ligt op het noorder eiland, en was ook de plek waar wij begin februari, per vliegtuig vanuit Sydney arriveerden.
We kwamen vrij laat aan en moesten toen vanaf het vliegveld nog een half uur met de bus reizen alvorens we bij ons hostel waren. Uiteindelijk kwamen we rond middernacht bij ons hostel aan, maar we hadden de pech dat het vrijdagavond was en ons hostel midden in de 'bar street' van Auckland lag. Altijd fijn om, met grote backpacks op onze rug, je een weg te moeten banen tussen dronken jongeren. Na een hoop gedoe bij het inchecken (waardoor we wel een gratis upgrade naar een private room kregen) konden we eindelijk gaan slapen.
De volgende dag trokken we erop uit om Auckland te verkennen. Eerlijk gezegd was er niet bijzonder veel te zien, maar het Maori festival wat gaande was maakte veel goed. De Maori zijn de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland en, anders dan de Aboriginals in Australië, actief betrokken in alle onderdelen van de samenleving. De Maori cultuur is echt de bakermat van Nieuw zeeland en zie je dan ook overal terugkomen. Zo zijn de meeste plaatsnamen in de taal van de Maori (waardoor ze soms niet uit te spreken zijn) en zie op veel borden zowel de engelse benaming staan als de Maori naam. Ook de 'blanke' bevolking kent de geschiedenis en taal van de Maori goed en kan er van alles over vertellen. De Maori hebben ook wel hun eigen community, maar die is niet zo afgezonderd zoals bijvoorbeeld bij de aboriginals.

De volgende dag vertrokken we richting het verhuurbedrijf om onze camper op te halen. De bedoeling was om 45 dagen door nieuw zeeland te reizen op beide eilanden. Na een snelle incheck hadden we onze camper en zette we koers naar het noordelijkste puntje van het noorder eiland. We hadden dit keer gekozen voor een iets luxere camper dan we in Australië hadden. De voordelen daarvan merkte we vrij snel want hoewel de camper in Australië prima volstond was het erg fijn om een koelkast met vriesvak te hebben en rechtop te kunnen staan de camper. En omdat het weer in Nieuw Zeeland behoorlijk wisselvallig kan zijn waren we blij dat we ook konden koken en zitten in de camper.

Via het plaatsje Whangarei kwamen we aan in de Bay of Islands. Volgens de reisgidsen een echte romantische bestemming en dat was niets teveel gezegd. Een mooie zonsondergang temidden van het prachtige landschap zorgde echt voor een bijzondere sfeer. Op het programma stond ook het zwemmen met dolfijnen, iets waar vooral Jolien erg naar uitkeek. Als snel werd ons echter duidelijk dat de kans behoorlijk klein was dat we ook daadwerkelijk met de dolfijnen konden zwemmen. In de eerste plaats omdat het hier wilde dolfijnen betrof die allereerst gevonden moesten worden, en daarnaast moest men er zeker van zijn dat er geen jonkies waren en dat de dolfijnen wel in de stemming waren om te spelen.
Een kleine kans dus, maar we besloten om het toch te doen. 's Ochtends vroeg vertrokken we per boot naar de open zee en al vrij snel kwamen we een groep 'common' dolfijnen tegen. De dolfijnen deden de leukste kunstjes rond de boot en na 10 minuten observeren kregen we het sein dat we het water in mochten om te gaan zwemmen. Buiten was het een graad of 15 en het water was niet veel warmer, maar dat maakte niet veel uit want onder water was een grote groep dolfijnen die ons heel interessant vonden! Een geweldige ervaring om deze dieren in het wild te zien en te horen en ze dan ook nog bijna kunnen aanraken (want ze kwamen heel dichtbij)!

Na dit avontuur was het tijd om verder te rijden richting het noorden en zette we koers naar cape reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland.
Een behoorlijke rit, maar we werden beloond met misschien wel het mooiste uitzicht wat we ooit hadden gezien. We ploften lekker neer op het gras en genoten van de prachtige mix van zee, strand, heuvels en kliffen!
De volgende dag begonnen we aan onze tocht naar het zuiden richting de plaats Rotorua. Na verschillende tussenstops, waaronder het beroemde 90 mile beach, kwamen we daar aan. Rotorua is samen met Taupo een van de grootste touristische trekpleisters op de 'vulkanische' route van Nieuw Zeeland en het was niet moeilijk te zien waarom. Mooie ruige landschappen met meren, bergen, watervallen en ... een van de mooiste white water rafting afdalingen ter wereld! Dat konden we natuurlijk niet overslaan!
Jolien was behoorlijk zenuwachtig, wat opzicht niet gek was aangezien deze afdaling een graad 5 rivier was die o.a. bestond uit de hoogste waterval 'drop' waar commercieel op geraft wordt (vrije val van 9 meter!).
Helaas voor Jolien hadden we ook nog eens een Adrenaline junkie als instructeur die er niet vies van was om de toch al avontuurlijke rit nog net even wat avontuurlijker te maken. 2 uur, 34 rapids en 3 grote watervallen later kwamen we, vol adrenaline en met een grote glimlach op ons gezicht, weer aan in het basiskamp.
Na 2 dagen Rotorua reden we door naar die andere trekpleister, Taupo. In Taupo bevind je je ineens op een de rand van een afgrond. Je kijkt naar beneden en ziet 130 meter onder je het water rustig voorbij kabbelen. Dan gebeurt het, je spreid je armen, sluit je ogen en valt voorover. De val lijkt een eeuwigheid te duren, de wind giert langs je lichaam en je voelt de onbedwingbare behoefte om te schreeuwen. Plotseling wordt alles donker en voel je het ijskoude water langs je hele lichaam en ben je iedere vorm van orientatie kwijt. Een harde ruk aan je enkels brengt je weer bij je positieven en ineens bevind je je weer boven water. Een bootje komt steeds dichterbij en je steekt je duim omhoog, al weet je niet waarom. Vanaf de boot schreeuwt een jongen naar je 'are you alright buddy?!' en dan besef je opeens wat er is gebeurt. Je hebt de hoogste bungy jump ter wereld gedaan waarbij je het water kunt raken ...
Het gebied tussen Rotorua en Taupo staat, naast voederplaats voor adrenaline junks, ook bekend om de actieve vulkanen en ondergrondse hotspots. Dat betekend geisers, warm water bronnen en modderpoelen die we natuurlijk ook bezocht hebben.
Daarna trokken we verder en via verschillende tussenstops kwamen we aan in Wellington, de plaats van vertrek voor onze overtocht naar het zuidereiland. We besloten om eerst een paar dagen in Wellington te blijven zodat Emilo in de plaatselijke bibliotheek zich kon storten op het uitzoeken van materialen voor de bouw van ons huis in Nederland. De bouw vordert namelijk al heel snel en er was nog veel wat nog besloten moest worden (tegels, deuren, elektra, etc etc) . Na een paar nuttige dagen in de bibliotheek vertrokken we per ferry naar het zuidereiland en na een mooie overtocht van 3 uur kwamen we aan in het plaatsje Picton.
Nadat we onze benzinetank, gastank en watertank hadden gevuld waren we klaar om het zuider eiland te verkennen.
Na 3 dagen kwamen we, via het plaatsje Kaikoura, aan bij de Hamner Springs. Een plaats die net als Rotorua en Taupo bekend staat om de ondergrondse warmwater bronnen. We besloten om lekker naar een spa te gaan en te genieten van de natuurlijke warmwater bronnen waarvan de Maori zeggen dat ze heel gezond zijn en een geneeskrachtige werking hebben. Die gedachte koester je dan ook maar als je er eenmaal inzit, want de geur van rotte eieren om je heen (vulkanen bevatten veel zwavel, zwavel stinkt naar rotte eieren..) geeft je niet echt een fris gevoel.

Na de Hamner springs reden we door naar Christchurch. Christchurch was in 2010 het toneel van de zwaarste aardbeving ooit in Nieuw zeeland, die de stad grotendeels in puin legte. En tot onze schrik waren de gevolgen daarvan nog maar al te goed zichtbaar. Eerlijk gezegd leek het er meer op dat de aardbeving vorige week had plaatsgevonden in plaats van ruim 2 jaar geleden.
De meeste gebouwen in het centrum waren kapot, verlaten of lagen compleet in puin. Afgezette straten waar de scheuren nog in de weg zaten en kapotte gebouwen bepaalden grotendeels het beeld. Gelukkig zag je ook veel bouwploegen die werkten aan de wederopbouw, maar toch zagen wij geen reden om hier langer dan een paar uur te blijven en reden door naar onze volgende bestemming.
Deze volgende bestemming was wederom èèn van de hoogtepunten van onze reis: mount cook. Mount cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland en vernoemt naar de Engelse scheepvaarder captain Cook die, namens het koningrijk van Engeland, vele van de voormalige Engelse coloniën ontdekt heeft, waaronder ook australie en nieuw zeeland.
Het weer was op de ochtend dat we vertrokken guur, koud en regenachtig en dat maakte de weg er naar toe des te meer bijzonder. De bergketen waar mount cook onderdeel van is ligt aan een prachtig uitgestrekt meer met een hele bijzondere kleur water en samen met het dreigende weer zorgde dat voor een prachtig mystiek landschap.
Helaas was het niet toegestaan om te 'freedom campen' (dure benaming voor 'ik ben te krenterig voor een camping') en dus reden we na een paar uur weer door.
Via Omarama en Oamaru kwamen we aan in de plaats Dunedin en ook hier bleven we een paar dagen zodat Emilo weer wat zaken voor het huis kon regelen.
We kwamen ondertussen al aardig dicht bij het zuidelijkste puntje van nieuw zeeland, wat betekende dat we bijna de helft van onze totale route hadden afgelegd.

In het zuiden zijn ook volop zeehonden en pinguins die er erg schattig uitzien. Jolien kon het dan ook niet laten om er een klein zeehondje te gaan aaien toen we een grote groep zeehonden langs het strand zagen. Moeder zeehond was daar niet zo blij mee en vervolgens moest jolien rennen om niet gebeten te worden.
Balcutha, nugget point, purakaini falls, fortrose, invercargill, te anau, enkele van de plaatsen waar we hebben overnacht voordat we aankwamen bij een nieuw hoogtepunt van onze reis, milford sound.
Milford sound ligt in een uithoek van het zuidereiland en de weg ernaar toe is geweldig. Bergen, uitgestrekte groene vlaktes en meren met water zo helder dat het spiegels lijken. Rijdend door nieuw zeeland val je echt van de ene verbazing in de andere!

Na gestopt te hebben in Queenstown, Wanaka, Haast en Franz Joseph kwamen we aan bij de Fox Glacier, de grootste gletsjer van Nieuw Zeeland.
Een mooie wandeling van een uur bracht ons bij de voet van de gletsjer waar je het ijs bijna kon aanraken. Blijft bijzonder om een paar honderd meter ijs en sneeuw te zien liggen terwijl jij daar staat in je korte broek en t-shirt...
Na de glacier reden we via Hokitika en Greymouth door naar het plaatsje Nelson in het Abel Tasman National park, vernoemt naar de Nederlandse navigator Abel Tasman. Een prachtig national park waar we een aantal wandelingen hebben gedaan waaronder een wandeling die leidde naar een meer met waarvan het zicht onder water 63 meter is, het helderste natuurlijk water wat ooit gemeten is.

Na bijna 4 weken op het zuidereiland gingen we met de ferry terug naar het noorder eiland en kwamen we aan in wellington. Nadat we in wellington eerst naar onze favoriete sauna waren geweest reden we via de 'surf route' naar het noorden. Erg veel dagen hadden we niet meer voordat ons vliegtuig vertrok naar amerika, maar gelukkig nog wel genoeg om een stop te maken bij de waitomo caves.
We bereikten de caves via de 'forgotten highway' een kleine kronkelige weg die door een prachtig 'hobbit' landschap ging. Je zou bijna verwachten dat er zo een hobbit de weg op kwam lopen, zo sterk leek het landschap op de scenes uit de film, maar in plaats daarvan zag je alleen de schapen en koeien, waar er in nieuw zeeland zo verschrikkelijk veel van zijn (er leven hier meer schapen dan mensen...).
De waitomo grotten zijn èèn van de vele grotten in dit gebied waar je allerlei avontuurlijke dingen kunt doen. Dit soort avontuur was echter niet aan jolien besteed want die is nog steeds getraumatiseerd door ons avontuur in de madai caves in borneo ...
Emilo ging dus alleen op excursie met een groep van 5 andere personen en op het programma stond abseilen, klimmen, caven, cave raften en glow wormes bekijken. Na een mooie abseil van 100 meter waren we in de grot en konden we in een van de vele gangen opzoek gaan naar de lichtgevende wormen. Die waren niet moeilijk te vinden en het zicht van duizenden kleine lichtgevende wormpjes was prachtig. Het leek wel een sterrenhemel, alleen de maan ontbrak nog. Een mooi avontuur in de grotten dus en gelukkig dit keer zonder kakkerlakken of andere vieze beesten!

Hamilton is de laatste grote stad voor auckland en daar verblijven we op dit moment. We moeten nog wat dingen uitzoeken voor ons huis en de aanstaande reis naar amerika. Een reis die over 2 dagen begint en dat belooft een hele zware reis te worden. We vliegen donderdag vroeg in de ochtend, maar omdat we woensdag de camper inleveren bij de airport zijn we al op de airport vanaf woensdag avond. Vanaf auckland vliegen we in 3 uur naar sydney waar we 2 uur overstaptijd hebben om vervolgens 18 uur in het vliegtuig te zitten naar los angeles. Na een overstaptijd van 2 uur vliegen we dan in 3 uur naar san fransisco, en dan nog maar hopen dat we geen vertraging hebben ...
We genieten daarom nog maar even extra van onze laatste dagen in nieuw zeeland!

Veel liefs,

Emilo en Jolien